Przedszkole Miejskie nr 143 w Łodzi

10.12.2020

• Oglądanie obrazków przedstawiających tradycyjne potrawy wigilijne. Książki kucharskie, czasopisma, gazetki sklepowe, dla każdego dziecka: nożyczki, tekturka, nakrętka, plastelina. N. ogląda z dziećmi książki kucharskie, czasopisma oraz gazetki sklepowe przedstawiające tradycyjne potrawy wigilijne. N. zapoznaje dzieci z nazwami tych potraw. Następnie dzieci przygotowują pomoce do zajęć: wycinają ze starych czasopism oraz gazetek sklepowych obrazki potraw, przyklejają je na tekturkach i umieszczają w nakrętkach z plasteliną.

         N- w domyśle rodzic.

• Zabawa słuchowa Ile razy zagrałam? Przygotujcie; bębenek, pałeczka, kartoniki z różną liczbą bombek. Chętne dziecko wchodzi do środka koła. Otrzymuje od N. bębenek i drewnianą pałeczkę oraz kartoniki z narysowanymi bombkami. Dziecko liczy bombki (ale nie mówi ich liczby na głos) i gra tyle razy na bębenku, ile jest bombek na obrazku. Pozostałe dzieci zgadują, ile bombek było na obrazku i wyklaskują ich liczbę.
• Ćwiczenia poranne – zestaw nr 15 (patrz poniedziałek 07.12.).
• Przy wigilijnym stole – rozmowa inspirowana obrazkiem, zagadki. Proponowane pytania: Jak przygotowujemy się do świąt? , Jaka panuje atmosfera?, Z czym kojarzą wam się święta Bożego Narodzenia?                                       

Następnie prosi o rozwiązanie zagadki. Ustawia troje dzieci w jednej linii. Każdemu z nich podaje słowo: witam, gitara, Emilia, i pokazuje odpowiednią liczbę palców: 1, 1, 3. Dzieci wyróżniają wskazane sylaby w podanych słowach, a następnie syntezują sylaby. Wypowiadają otrzymane nowe słowo: Wigilia. Dzieci liczą ,z ilu sylab składa się słowo Wigilia. Wyróżniają pierwszą głoskę. Następnie N. pyta dzieci: Co to jest Wigilia? Przybliża dzieciom tradycję związaną z przygotowywaniem wigilii. Nazwa Wigilia oznacza dzień poprzedzający święto. Wigilia Świąt Bożego Narodzenia to uroczysta kolacja, którą spożywamy w  przeddzień obchodów narodzenia Pana Jezusa. Zgodnie z tradycją wieczerza wigilijna, nazywana też wigilią rozpoczyna się wraz z pojawieniem się pierwszej gwiazdki na niebie, co nawiązuje do Gwiazdy Betlejemskiej zwiastującej narodziny Dzieciątka Jezus. Karta pracy, cz. 2, nr 74.                 

 Dzielenie się swoimi doświadczeniami. N. ustawia przed dziećmi stolik. Wskazuje na niego i pyta dzieci: Z czym kojarzy się wam stół? ,Jakie posiłki zjadamy przy stole?, Jak się nazywa wyjątkowy posiłek spożywany w przeddzień świąt Bożego Narodzenia?               

Następnie prosi dzieci o podzielenie się doświadczeniami ze swoich domów rodzinnych. Pyta dzieci: Kiedy ty i twoja rodzina zasiadacie do wieczerzy wigilijnej? Co robicie przed jedzeniem? Co wtedy stoi na stole? Które potrawy wigilijne lubicie najbardziej? Karta pracy, cz. 2, nr 74. Dzieci: − oglądają zdjęcie wigilijnego stołu; mówią, jakie potrawy się na nim znajdują, − mówią, czy u nich w domu na wigilii są podobne potrawy, − mówią, jakie potrawy możemy przygotować z wybranych produktów, rysują je pod zdjęciami.

• Nakrywanie świątecznego stołu- zabawa

Poznawanie podstawowych zasad savoir-vivre’u. Stolik, kilka misiów, biały obrus, sianko, zastawa stołowa, opłatek na talerzu, serwetki, ozdoby świąteczne (np. stroik, gwiazda betlejemska), świeca, stojące obrazki przedstawiające potrawy wigilijne. Dzieci stają dookoła ustawionego przez N. stolika, przy którym siedzi rodzina misiów. N. pyta dzieci o kolejne etapy przygotowywania stołu do wieczerzy wigilijnej. Po ustaleniu kolejności wybrane dzieci nakrywają stół białym obrusem, umieszczają pod nim sianko, ustawiają zastawę stołową, w tym jedno nakrycie więcej niż wynosi liczba misiów, opłatek na talerzu, serwetki, świąteczne ozdoby (np. stroik, gwiazdę betlejemską), świecę. Chętne dzieci nazywają i jednocześnie ustawiają na stole stojące obrazki przedstawiające potrawy wigilijne, np.: barszcz czerwony z uszkami, karpia, kluski z makiem, kutię, makowiec, kompot z suszonych śliwek, kapustę wigilijną, pierogi z kapustą i grzybami. N. prosi o policzenie potraw. Dzieci wskazują palcem każdą potrawę i liczą. Podają nazwę ostatniego liczebnika, ustalają liczbę dań wigilijnych. N. informuje dzieci, dlaczego na wigilijnym stole powinno się znajdować 12 potraw. Sianko na stole symbolizuje siano, na którym Maryja złożyła swoje Dzieciątko – Jezusa. Według tradycji na stole wigilijnym stawiamy o jedno nakrycie więcej niż jest osób – dla niespodziewanego gościa. Wieczerzę wigilijną powinny poprzedzić modlitwa i czytanie fragmentu ewangelii dotyczącej narodzin Pana Jezusa. Następnie domownicy i goście przełamują się opłatkiem, składając sobie życzenia. Na stole wigilijnym powinno stać 12 potraw (w zależności od regionu i tradycji są to różne potrawy), symbolizujących 12 apostołów lub 12 miesięcy w roku. Potrawy powinny być postne, to znaczy bezmięsne i przygotowane bez użycia tłuszczów zwierzęcych. Każdej potrawy należy spróbować, bo ma to zapewnić szczęście przez cały rok. Po wieczerzy ważnym zwyczajem jest wspólne śpiewanie kolęd. Często jest to także czas na otwarcie prezentów leżących pod choinką, przyniesionych przez Mikołaja. N. omawia podstawowe zasady savoir-vivre’u, dotyczące zachowania się podczas posiłku, np.: podczas wspólnego uroczystego posiłku należy być elegancko ubranym; najpierw siadają do stołu najstarsi; posługujemy się odpowiednimi sztućcami, jemy powoli, z zamkniętymi ustami.

• Zabawa ruchowa Kto lubi....?

Dzieci siedzą w kole. N. pyta dzieci: Kto lubi kluski z makiem, kutię, kapustę wigilijną, pierogi z kapustą i grzybami? itd. Dzieci, które lubią daną potrawę, wstają, podskakują trzy razy i mówią jednocześnie: mniam, mniam, mniam, głaszcząc się prawą dłonią po brzuchu. 

• Zabawa słowna Potrawy wigilijne.                                

Utrwalanie nazw potraw wigilijnych. N. wypowiada kolejno nazwy potraw wigilijnych. Dzieci powtarzają każdą nazwę, akcentując 3 razy ostatnią sylabę całej nazwy danej potrawy, np.: barszcz z uszkami – barszcz z uszkami, ami, ami, ami, karp w galarecie – karp w galarecie, ecie, ecie, ecie, makowiec – makowiec, owiec, owiec, owiec.  

• Nauka piosenki Święta święta. Link do piosenki  https://www.youtube.com/watchv=FPqTdJzvzMo 
• Ćwiczenia emisyjne – powtarzanie fragmentów piosenki na sylabach: mi, mu, mo. 
• Zabawa ruchowa z zastosowaniem rymowanki – Zbliżają się święta. Bębenek. Dzieci poruszają się w jednym kierunku w sali, w rytmie wystukiwanym na bębenku. Podczas przerwy w grze zatrzymują się, dobierają parami, zwracając się twarzami do siebie, klaszczą w dłonie i wyraźnie powtarzają rymowankę: Święta się zbliżają – wszyscy dobry humor mają.                                                                                                                               

09.12.2020

Zabawa Ułóż tak, jak było. Ozdoby choinkowe. N. układa przed dzieckiem kilka ozdób choinkowych, np. bombkę, łańcuch, aniołka i prosi o ich zapamiętanie. Następnie przykrywa ozdoby tkaniną i je miesza. Zadaniem dziecka jest odtworzyć kolejność poszczególnych ozdób (liczba ozdób do zapamiętania i czas ich ekspozycji zależy od indywidualnych możliwości dzieci).N- w domyśle rodzic.                                                                    

Ćwiczenia poranne – zestaw nr 15 (patrz poniedziałek 07.12).

 Ozdoby choinkowe – zabawy badawcze inspirowane wierszem J. Koczanowskiej Choinka.

• Wysłuchanie wiersza J. Koczanowskiej Choinka.                                                                                                                  

     Przyszła do przedszkola choinka zielona,

     powiedziała dzieciom: - chcę być wystrojona.

     Dzieci się zebrały, pracę podzieliły

     i piękne ubranka choince zrobiły.

     Świątecznie ubrana, jasnym blaskiem świeci.

      Choinka została w przedszkolu, u dzieci,                                                                                                                                                                                                                  

• Rozmowa na temat wiersza. N. pyta dzieci: Jakie drzewko przyszło do przedszkola? Co powiedziała choinka? Co dla choinki zrobiły dzieci? Co postanowiła zrobić choinka? O jakich ubrankach dla choinki jest mowa w wierszu?                                                                                                                                                   
• Nawiązanie do zwyczaju ubierania choinki w wigilijny ranek. N. pyta dzieci: Dlaczego ludzie ubierają choinki? Uzupełnia wypowiedzi dzieci. Wyjaśnia, skąd wywodzi się zwyczaj dekorowania choinki. Choinką potocznie określa się świerk, jodłę lub sosnę. Tradycja ubierania choinki trwa od 500 lat. Po raz pierwszy drzewko bożonarodzeniowe ustawiono w Strasburgu, we Francji i właśnie tam narodził się zwyczaj dekorowania choinki. Na początku ludzie przystrajali domy tylko gałązkami świerkowymi i sosnowymi, dopiero później zaczęli wnosić do domów drzewka i je ubierać. Według tradycji choinkę powinno się ubierać w wigilijny ranek. Jednak obecnie dekoruje się ją już kilka, kilkanaście dni wcześniej. N. zapowiada, że dzieci za chwilę udekorują przedszkolną choinkę.
• Część badawcza – badanie wybranych ozdób choinkowych. Napis ozdoby. N. pyta dzieci: Jak jeszcze inaczej możemy nazwać świąteczne ubranka choinki? Wprowadza napis ozdoby. Dzieci dzielą słowo na sylaby, wyróżniają głoskę. N. pyta dzieci, jakie znają ozdoby choinkowe. Proponuje dzieciom poznanie różnych ozdób choinkowych.                                                                                                               
• Badanie ozdób choinkowych wykonanych ze słomy, papieru i plastiku. Duże pudełko opakowane w papier ozdobny i przewiązane wstążką, ceraty, ozdoby choinkowe (bombki, łańcuchy) wykonane ze słomy, papieru i plastiku, lupy. N. zaprasza dzieci, aby stanęły przy choince. Pod choinką stoi duże pudełko opakowane w papier ozdobny i przewiązane wstążką. N. prosi dzieci o zastanowienie się, co może się znajdować w pudełku. Dzieci sprawdzają i nazywają znajdujące się w nim przedmioty. Następnie wyjmują ozdoby i próbują je podzielić według ustalonego przez siebie kryterium (w razie trudności N. proponuje podział na ozdoby ze słomy, z papieru, z plastiku).  Dzieci, korzystając z lup, oglądają ozdoby z każdej strony, dotykają ich palcami, badają strukturę. Zwracają uwagę na kolor, wielkość, kształt, na przedstawione motywy oraz tworzywo, z jakiego zostały wykonane.  Dzieci dzielą się spostrzeżeniami na temat swoich ozdób, a zwłaszcza tworzywa, z jakiego zostały wykonane.                                                 
• Badanie bombek ze szkła, lampek choinkowych. Bombki ze szkła, lampki choinkowe, włosy anielskie. N. pokazuje dzieciom jeszcze inne rodzaje ozdób: bombki ze szkła, lampki choinkowe, włosy anielskie. Pod czujnym nadzorem dzieci mogą ich dotknąć. Dzieci opisują swoje wrażenia. N. zwraca uwagę dzieci na kruchość szklanych bombek, a także delikatność włosów anielskich. Włącza światełka choinkowe. Przestrzega dzieci przed dotykaniem lampek. Przekazuje ciekawostki na temat ozdób choinkowych. Pierwotnie jako ozdób choinkowych używano szyszek, jabłek, orzechów, ciastek. Później zawieszano własnoręcznie wykonywane ozdoby z papieru, wydmuszek, ze słomy. Pierwsze bombki pojawiły się w Niemczech. Wykonywane były z cienkiego szkła. Od środka były posrebrzane i najczęściej malowane ręcznie. Dawniej na gałązkach choinkowych umieszczano świeczki. Potem miejsce świeczek (przez które powstawały pożary) zajęły małe żaróweczki z abażurkami. Obecnie popularne są łańcuchy ze świecącymi diodami oraz plastikowe bombki produkowane fabrycznie.
• Dekorowanie choinki. Zaplanowanie etapów pracy. Choinka, lampki choinkowe, pudło z ozdobami, łańcuchy choinkowe. N. informuje dzieci, że aby łatwiej dekorowało się choinkę, należy przestrzegać określonych etapów pracy. Pyta dzieci, czy wiedzą, w jakiej kolejności należy umieszczać ozdoby na choince. Pomaga ustalić to, zadając zagadki I. Fabiszewskiej.
•  Pięknie choinkę oświetlają,   często różne kolory mają. (lampki choinkowe)                                                                                                                                       
• Choinkowe ozdoby, blaskiem świecące.  Różnokolorowe lub żółte jak słońce. (bombki)                                                                                                                 
• Dzieci często je robią i na drzewku wieszają. Długie, kolorowe, choinkę ozdabiają.    (łańcuchy)                                                                                                     
• Po odgadnięciu każdej zagadki wskazane dziecko wybiera jej rozwiązanie (odpowiednie ozdoby) i kładzie kolejno przed choinką. Dzieci przeliczają poszczególne ozdoby i podają ich liczbę. Określają, których ozdób jest najmniej, a których – najwięcej. Następnie dzieci, z pomocą N., zawieszają ozdoby na choince we wskazanym przez niego miejscu. N. mówi, np. Zawieś: wysoko, nisko, na górze, na dole, pod, nad, na środku, z prawej strony, z lewej strony, obok, między. Zwraca uwagę dzieci, że większe bombki powinno się wieszać niżej na choince, a mniejsze – wyżej. Pyta dzieci, czy wiedzą dlaczego. W razie potrzeby podaje wyjaśnienie. N. pyta, czy dzieci dodałyby jeszcze coś na choinkę. Daje dzieciom możliwość wyboru zawieszenia innych ozdób, np. włosów anielskich.     

• Wprowadzenie w świąteczny nastrój. Kolędowanie przy choince.                                                                                                                                         Link do kolęd 

https://www.youtube.com/watch?v=4MZqDeAyKSg&pbjreload=101

Po zakończeniu dekorowania choinki dzieci siadają w półkolu i oglądają efekty swojej pracy. Wypowiadają się na tematy: Jaka jest choinka? Które ozdoby podobają mi się najbardziej? Następnie N. zachęca dzieci do podzielenia się wrażeniami z domu rodzinnego. Pyta dzieci: Kto z was ma w domu choinkę? Czy pomagałyście ją ubierać? Na koniec dzieci tańczą dookoła choinki, śpiewając dowolną piosenkę o niej.                       

Karta pracy, cz. 2, nr 76,77.

Ćwiczenia gimnastyczne – zestaw nr 8 (patrz poniedziałek 07.12.).

08.12.2020

Drodzy rodzice pamiętajcie dostosowujcie ilość przekazywanych treści do oczekiwań i możliwości dziecka.

 Samodzielne wykonanie puzzli Pocztówki świąteczne.

Potrzebujecie; kartki świąteczne, mazaki, nożyczki, koperty.

Każde dziecko wybiera jedną kartkę świąteczną. Po drugiej stronie rysuje mazakami 6–7 linii (prostych i łamanych) według własnego pomysłu. Następnie dzieci rozcinają obrazki wzdłuż linii na elementy.

Układają puzzle. Po zabawie umieszczają puzzle w kopertach.                   

Ćwiczenia poranne nr 15 (zestaw powtarza się przez cały tydzień).

 N- w domyśle rodzić

1.Słuchanie opowiadania M. Strękowskiej-Zaremby Sąsiad.

W bloku Olka i Ady, na parterze, zamieszkał nowy lokator, wysoki starszy pan z burzą gęstych, siwych włosów na głowie. Olek i Ada marzyli, że kiedyś na parter wprowadzi się rodzina z dziećmi. Chłopcem i dziewczynką w ich wieku. Niestety, starszy pan zamieszkał sam. „Może rodzina dojedzie później, gdy skończy się rok szkolny”, łudził się Olek. Pewnego dnia spotkał sąsiada z parteru. Starszy pan uśmiechnął się do niego. – Dzień dobry, idę na spacer – powiedział Olek ośmielony ciepłym uśmiechem. – Ja też. Mogę do ciebie dołączyć? – Pewnie. – Olek pomyślał, że będzie to dobra okazja, żeby zapytać sąsiada o rodzinę. – Ma pan wnuki w moim wieku? – zapytał, gdy robili drugie okrążenie wokół bloku. Starszy pan uśmiechnął się smutno. – Nic mi o tym nie wiadomo – odpowiedział. – To kto z panem zamieszka? Kuzyni? – dopytywał się Olek. – Nie sądzę, żeby się tacy znaleźli. Może wezmę sobie psa ze schroniska. Olek obiecał pomóc w wyborze psa. Od tej rozmowy często razem spacerowali. Chłopiec domyślił się, że sąsiad jest samotny. – On nikogo nie ma – powiedział kiedyś Adzie. – Zaproś go na urodziny misia – wymyśliła siostra. Olek wątpił, żeby zabawa w urodziny z czterolatką i jej misiem sprawiła starszemu panu przyjemność. Ale gdyby tak zaprosić go na święta? Na przykład na wigilię, która jest tuż-tuż?... W wigilijny poranek, nic nikomu nie mówiąc, zaprosił sąsiada na rodzinną kolację.

– O osiemnastej – zaznaczył.

Starszy pan uśmiechnął się i podziękował. Zadowolony Olek wrócił do siebie. Nie wiedział, że sąsiad nie zamierza skorzystać z zaproszenia. Przed osiemnastą przyjechali dziadkowie, zrobiło się gwarno i wesoło. Ada z babcią wypatrywały pierwszej gwiazdki na niebie, rodzice nakrywali do stołu, tylko Olek nie mógł znaleźć sobie zajęcia

 i niespokojnie zerkał na drzwi. – Gotowe. Siadamy do stołu

– powiedziała mama.

– Przepraszam. Poczekajcie, ja zaraz...

– Olek wyskoczył z mieszkania jak pocisk z armaty.

Rodzice spojrzeli po sobie ze zdziwieniem. Po chwili zdumieli się jeszcze bardziej. Ich syn wrócił do mieszkania, ale nie sam, trzymał za rękę sąsiada z parteru.

– Dzień dobry, nazywam się Zenon Jakl. Serdecznie przepraszam za najście, nie zamierzałem przeszkadzać, ale Olek tak nalegał. Macie państwo wspaniałego syna. Życzę wesołych świąt. Pójdę już starszy pan był bardzo skrępowany. Chętnie ukryłby się choćby w mysiej norce, Olek jednak trzymał go mocno.

– Zenek? Zenek! – dziadek zerwał się z krzesła. – Poznajesz, to ja, Heniek Kąkol! Panowie padli sobie w objęcia. Okazało się, że przed laty uczyli się w tej samej szkole i byli bardzo dobrymi kolegami, ale z czasem stracili ze sobą kontakt. Teraz, po długiej przerwie, mieli okazję powspominać. Nic dziwnego, że przy wigilijnym stole słychać było głównie ich głosy. Olek i Ada z zapartym tchem słuchali, jak to dziadek spóźnił się na lekcję i postanowił wejść przez okno do klasy, która mieściła się na pierwszym piętrze. To był najciekawszy wigilijny wieczór w życiu Olka. Lampki na choince mrugały przyjaźnie, bombki migotały leniwie, Ada zasnęła, a dziadek i jego kolega wspominali i wspominali.

– Chyba dziś nie skończą, muszą opowiedzieć sobie całe życie westchnęła babcia.

– Dwa życia, poprawił ją szczęśliwy jak nigdy Olek.

• Rozmowa inspirowana opowiadaniem M. Strękowskiej-Zaremby Sąsiad.

1. zadaje szczegółowe pytania, np.: Kto zamieszkał w bloku Olka i Ady na I piętrze? Kim był nowy sąsiad Olka i Ady? Dlaczego Olek zaprosił sąsiada na wigilię? Dlaczego dziadek Olka i Ady ucieszył się na widok ich sąsiada? Dlaczego ten wieczór wigilijny był najciekawszy w życiu Olka?
2. zwraca uwagę dzieci na tradycję zapraszania na wigilię osób samotnych oraz usta-wiania na stole dodatkowego nakrycia dla nieoczekiwanego gościa. Pyta dzieci, czy w opowiadaniu była mowa o takiej osobie i kim się okazała ta osoba.

• Rozmowa na temat tradycji składania sobie życzeń w okresie świąt.

Zwyczaj wysyłania życzeń świątecznych narodził się w XIX wieku w Anglii. Wtedy po raz pierwszy wysłano karty z okazji Bożego Narodzenia. W Polsce pierwsze kartki świąteczne zaczęto wysyłać na początku XX wieku. Obecnie coraz mniej osób wysyła kartki w tradycyjny sposób, pocztą. Coraz częściej przesyłają życzenia za pomocą SMS-ów lub e-maili. Członkom najbliższej rodziny życzenia składamy bezpośrednio, podczas wigilijnego wieczoru. Nadchodzi chwila, kiedy bierzemy do ręki opłatek i łamiąc się nim z innymi domownikami, życzymy sobie wszystkiego najlepszego. Jemioła symbolizuje przebaczenie, zgodę i pojednanie. Sprowadza na dom szczęście i bogactwo przez cały rok. Kiedyś wierzono, że życzenia składane pod jemiołą na pewno się spełnią.

• Zabawa Kartki świąteczne. Poznanie drogi kartki świątecznej od nadawcy do adresata. Przygotuj: kosz, kartki świąteczne. N. ustawia na środku kosz ze zgromadzonymi kartami świątecznymi. Dzieci kolejno wybierają po jednej kartce. Oglądają kartki. Wypowiadają się na temat jej obu stron: jednej – udekorowanej i drugiej z treścią życzeń.

1. zadaje pytania: Jak wygląda karta świąteczna? Dlaczego ludzie przesyłają sobie życzenia? Jak nazywa się osoba, która wysyła kartkę świąteczną/list, a jak osoba, która ją/go odbiera? Co musi być napisane na kartce świątecznej, aby doszła do adresata? W jaki sposób ludzie przekazują sobie życzenia? N. podkreśla znaczenie tradycyjnej formy wysyłania kartek świątecznych pocztą.

Następnie ustala kolejność czynności: napisanie życzeń na kartce przez nadawcę; wpisanie adresu odbiorcy, czyli adresata; naklejenie znaczka; wrzucenie pocztówki do skrzynki; roznoszenie kartek świątecznych przez listonosza.

Poproście dziecko, aby wykonało rysunek wymarzonego prezentu. Zaadresujcie list do Mikołaja i wyślijcie go.

2.Mój wymarzony prezent – praca plastyczna

Poniżej znajdziecie propozycje ciekawych przedmiotów do wykonania z dziećmi.

https://www.youtube.com/watch?v=isEkAgBW7Rc

https://www.youtube.com/watch?v=7GhE4Pvoiqc ozdoby z recyklingu

Karta pracy, cz. 2, nr 72,73

07.12.2020

poniedziałek 07.12.2020

Temat tygodnia; Idą święta.

Zanim podejmiecie temat kochani rodzice, obejrzyjcie koniecznie ten film

https://www.facebook.com/watch/?v=1662904680616002

skoro już go obejrzeliście, to umieszczam poniżej kilka podpowiedzi w linku

https://mojedziecikreatywnie.pl/2018/11/przygotowania-do-swiat/

 N-w domyśle rodzic

• Ćwiczenia poranne – zestaw nr 15. Przygotujcie; bębenek, kołatka, janczary.       
• Ćwiczenie dużych grup mięśniowych – Mikołaj pakuje prezenty. Dzieci spacerują po sali, odliczając na głos do sześciu. Na sześć dzieci wykonują skłon – naśladują podnoszenie prezentów i pakowanie ich do worka.                                                 
•  Ćwiczenie z elementem równowagi – Zawieszamy łańcuchy na choince. Dzieci maszerują swobodnie po sali, w jednym kierunku. Gdy usłyszą uderzenie w bębenek, wspinają się na palce – naśladują zawieszanie łańcucha wysoko na choince, kiedy usłyszą dźwięk kołatki – wykonują skłon i naśladują zawieszanie łańcucha nisko.                                                                                                                   
• Zabawa bieżna Śnieżynki. Dzieci biegają na palcach w jednym kierunku, w rytmie wygrywanym na janczarach. Gdy rytm janczarów milknie, śnieżynki wolno opadają na podłogę – dzieci naśladują ruch śnieżynek.                                                                                                                                                                             
•  Ćwiczenie uspokajające Bombka wiruje. Dzieci maszerują po obwodzie koła. Wykonują wyraźne wdechy nosem, wypuszczają powietrze przez usta.

1. Już niedługo święta – rozmowa inspirowana obrazkiem., ilustracją świąteczną.

Rozmowa z dzieckiem nt.: Z czym kojarzą mi się święta? N. pyta dzieci: Jakie święta się zbliżają? Z czym kojarzą się te święta? Dzieci wypowiadają się. N. pyta, jak dzieci rozumieją słowo święta. Uzupełnia wypowiedzi dzieci. Opowiada o świętach Bożego Narodzenia.

Święta Bożego Narodzenia ustanowione zostały na pamiątkę narodzenia Jezusa Chrystusa. Po raz pierwszy święto to wprowadzone zostało w III/IV wieku w Rzymie.N. pyta dzieci o to, jakie znają tradycje związane ze świętami Bożego Narodzenia. Zaprasza do domu Ady i Olka, aby rozpoznały kilka z nich Rozwiązywanie zagadek dotykowo-obrazkowych. Rozmowa na temat Tradycje związane ze świętami Bożego Narodzenia. Przygotuj: Ozdobnie opakowane pudełko, a w nim: szufelka ze szczotką, torba, kartka świąteczna, piernik, mała figurka Mikołaja, bombka, papierowa srebrna gwiazda, opłatek, płyta z kolędami, N. stawia przed dziećmi worek. Pyta dzieci, czy chcą zobaczyć, co się w nim znajduje. Otwiera worek, wyjmuje przedmioty kojarzące się ze świętami Bożego Narodzenia i układa je w jednej linii. Dzieci nazywają przedmioty i opisują, a następnie mówią, z którym momentem świąt są związane, np.:

 −szufelka ze szczotką

– przedświąteczne porządki,

−torba

– przedświąteczne zakupy,

−piernik

– przygotowywanie potraw wigilijnych,

−mała figurka Mikołaja

– otrzymywanie prezentów,

−bombka

– ubieranie choinki,

 −papierowa srebrna gwiazda

– oczekiwanie na pierwszą gwiazdkę,

−opłatek

– dzielenie się opłatkiem i składanie sobie życzeń,

−płyta z kolędami

– kolędowanie,

 Informuje dzieci, że ze świętami Bożego Narodzenia związanych jest jeszcze wiele innych tradycji. Pyta dzieci, jak rozumieją słowo tradycja. Wyjaśnia to pojęcie. Prosi chętne dzieci o podzielenie się informacjami, jak w ich domach świętuje się Boże Narodzenie. Na koniec N. podkreśla znaczenie kultywowania tradycji przejmowanych od starszych pokoleń.

• Zabawa Mikołaj i prezenty.   7 ozdobnie opakowanych pudełek różniących się wielkością, a w nich: samochodzik, szmaciana lalka, krawat, gra planszowa, damskie rękawiczki, bambosze dla osoby dorosłej, duża ciepła chusta oraz duże kartonowe czerwone serduszko. Można schować inne przedmioty. N. prosi dzieci o odpowiedź na pytania: Co robił tata Ady i Olka? Kto nam przynosi prezenty? Przybliża postać Świętego Mikołaja. Pyta: Kim jest Mikołaj? Czym podróżuje Mikołaj? Kiedy przychodzi do nas Mikołaj? Co ze sobą wozi i dla kogo? Informuje dzieci, że Mikołaj dziś rano zostawił dla dzieci 7 pudełek na Mikołajki. N. opisuje, jak wyglądają pudełka. Dzieci wybierają się na poszukiwania. Dzieci ustawiają odnalezione pudełka na środku pokoju i siadają wokół nich. Mówią, gdzie znalazły te pudełka, a następnie liczą je, sprawdzając, czy jest ich 7. N. prosi o uporządkowanie pudełek według wielkości: od najmniejszego do największego. Następnie dzieci podchodzą do każdego pudełka, rozpakowują je i za pomocą dotyku próbują odgadnąć, co trzymają w rękach. Opisują przedmiot, ale nie podają jego nazwy. Pozostali odgadują i sprawdzają, czy odgadły, co znajduje się w pudełku. Dziecko wyjmuje prezent. Wszystkie dzieci wyklaskują nazwę prezentu rytmicznie (z podziałem na sylaby) i określają, z ilu części (sylab) składa się ta nazwa. Na koniec zastanawiają się, dla kogo ten przedmiot byłby odpowiedni na prezent. Uzasadniają swoje zdanie
• Rozmowa Który prezent jest ważniejszy? Po wyjęciu wszystkich prezentów z pudełek N. zadaje dzieciom pytania: Dlaczego wręczamy innym prezenty? Z jakiej okazji wręczamy prezenty? Czy wszyscy ludzie otrzymują w święta prezenty? N. informuje dzieci o ludziach biednych, bezdomnych. Pyta dalej: Jakie prezenty można ofiarować, gdy się nie ma pieniędzy? Porozmawiajcie z dzieckiem, Jaki prezent ich zdaniem sprawiłby radość Wam? np. zapracowanej mamie, smutnemu tacie? Zasugerujcie dzieciom, że bardzo dobrym prezentem, jaki one mogą zrobić, jest np. prezent wykonany samodzielnie czy okazana wam pomoc. Zachęćcie dzieci do włączania się do przygotowań świątecznych – pomagania w pracach porządkowych, przygotowywaniach specjalnych potraw.

To coś specjalnego od Mikołaja

https://www.youtube.com/watch?v=bprFiRbv_Ns

 Proponowany zestaw ćwiczeń możecie realizować w całości lub wybiórczo, korzystając z pojedynczych zabaw.

1. Ćwiczenia gimnastyczne – zestaw nr 8.

• Zabawa orientacyjno-porządkowa Poranna rozgrzewka. Dzieci maszerują w dowolnych kierunkach. Na hasło: Rozgrzewamy się zatrzymują się i stają przed N. Naśladują ruchy N.: przeskakują z nogi na nogę, pocierają dłonią o dłoń, dmuchają w otwarte dłonie.

• Zabawa ruchowa z elementem równowagi – Po wąskiej dróżce. Dzieci stoją przed ułożoną przed nimi na podłodze wyraźną linią prostą. Można ją ułożyć ze sznurka, wstążki itp. Na znak N. kolejno idą po linii prostej, ręce mają wyciągnięte w bok.

• Ćwiczenie mięśni brzucha – Po poobiedniej drzemce. Dzieci leżą na plecach, ręce mają opuszczone wzdłuż tułowia. Na słowa N.: Budzimy się! siadają w siadzie skrzyżnym.

• Ćwiczenie koordynacji słuchowo-ruchowej – Raz i dwa. Dzieci siadają w siadzie skrzyżnym. Na hasło N.: Raz – wstają i stają prosto. Na hasło: Dwa – siadają.

• Ćwiczenia tułowia Zepsuty pajacyk. Dzieci stoją w lekkim rozkroku, ręce mają wyprostowane, uniesione nad głową. N. wypowiada nazwy części ciała, dzieci kolejno opuszczają ręce, głowę, wykonują skłony tułowia w przód – pajacyk się zepsuł.

.•Ćwiczenia ramion i nóg – Turlamy piłki. Siad podparty, nogi wyprostowane, piłka ułożona między stopami – dzieci unoszą nogi w górę i zataczają nimi koła.

• Siad prosty – dzieci toczą piłki dookoła siebie.

• Siad równoważny – dzieci przetaczają piłki pod nogami.

• Siad skrzyżny – dzieci toczą piłki obiema rękami jak najdalej do przodu. Każde ćwiczenie powtarzamy 3 razy.
• Marsz uspokajający. Dzieci maszerują po obwodzie koła, odliczają i wykonują: 4 kroki i podskok, 4 kroki i tupnięcie, 4 kro-ki, zatrzymują się i klaszczą 4 razy. Za każdym razem odliczają do 4: jeden, dwa, trzy, cztery. Ćwiczenie powtarzamy.

Karta pracy, cz. 2, nr 70,71

04.12.2020r.

N - w domyśle rodzic

1.Zimowe czary – zabawy badawcze.

Powitanie rymowanką. Dzieci wyśpiewują na dowolnym fragmencie melodycznym słowa rymowanki: Zima, zima biała, śniegu nam dodała.

Wysłuchanie wiersza A. Widzowskiej Szczypawka.

Czy wiesz, że zima jest jak szczypawka?

Myk! Za kołnierz. Hop! Do rękawka.

Ugryzie w nochal, poszczypie w uszko,

buzię przyprószy śnieżną poduszką.

Maluje wszystkim piękne rumieńce,

na sankach jeździ w białej sukience,

wciąż lepi śnieżki, grube bałwanki,

kotom na wąsach wiesza firanki!

Zima zaprasza wszystkich na łyżwy:

dzieci, dorosłych, mopsy i wyżły,

a gdy przychodzi pora na narty,

szusują z górki pudle i charty!

W zimie królują kulig i sanki,

orły na śniegu, w zaspach hulanki,

ale nim serca ogrzeją święta,

ubierz się ciepło i zapamiętaj:

kurtka i szalik,

dwie rękawiczki,

grube skarpety,

sweter nordycki,

buty z kożuszkiem,

z polaru czapka

 i nie uszczypnie zima szczypawka!

Rozmowa na temat wiersza.: Jaka jest zima? Dlaczego zima jest jak szczypawka? Do czego zaprasza zima? Co króluje w zimie? Jak należy się ubierać w zimie?

Rozmowa na temat pogody charakterystycznej dla zimy. N. pyta dzieci: Co tak naprawdę szczypie nas zimą? Dzieci podają swoje propozycje. Wyjaśniają pojęcie mróz. Dzieci dzielą się swoją wiedzą. Wymieniają cechy zimowej pogody, np. niska temperatura, opady śniegu. N. pyta: Dlaczego zimą pada śnieg? Co jeszcze dzieje się z wodą w zimie?

N.zaprasza dzieci do części badawczej zajęć, podczas której uzyskają odpowiedź na te pytania. Poznają, co będzie dokładnie tematem badań po rozwiązaniu zagadek

Rozwiązanie zagadek I. Fabiszewskiej i K. Wilk.

Przygotuj: zdjęcia przedstawiające wodę, parę wodną, śnieg, lód, napisy: woda, para wodna. Dzieci słuchają zagadek. N. prosi dzieci o podanie rozwiązania zagadki i odszukanie kartonika z odpowiednim

zdjęciem. Dzieci odczytują go i dzielą na sylaby.

Zawsze mokra, nigdy sucha. Jeszcze nie wiesz?

Zatem słuchaj: Orzeźwienia ona doda. Odpowiedzią jest tu... (woda)

Co z czajnika wylatuje, gdy się woda w nim gotuje? (para wodna)

Sfrunął z nieba biały puch... Taki zimny jest, że uch!

A ja brnę w nim po kolana i przemieniam go w bałwana. (śnieg)

Uważajcie, chłopcy, a także dziewczęta – jest to zwykła woda, ale zamarznięta.

W waflu albo w kubku możecie go jeść. Teraz zgadujecie, a ja znikam – cześć! (lód)

Zanim przystąpisz do działania wiedz, że dzieci uczestniczyły  w podobnym doświadczeniu podczas realizacji tematu dotyczącego obiegu wody w przyrodzie. Powinny więc czerpać wiedzę z wcześniejszych doświadczeń.

Część badawcza –woda, para wodna, śnieg, lód. Potrzebne ci będą: cerata, dwa stoliki, trzy miski, pojemnik z wodą, czajnik bezprzewodowy, lusterko, lupy, ręcznik

papierowy, sopel lub lód z zamrażalnika, cztery słoiczki.

N.zaprasza dzieci na rozłożoną na podłodze ceratę, na której stoją dwa stoliki. Na jednym z nich stoją trzy miski, pojemnik z wodą, pojemnik z lodem, czajnik bezprzewodowy, lusterko, lupy, ręcznik papierowy, trzy słoiczki. Drugi stolik jest pusty

• Woda. Dzieci otaczają pusty stolik. N. ustawia na nim miskę z wodą. Następnie prosi dzieci o zanurzenie ręki w wodzie. N. pyta: Jaka jest woda? Dzieci opisują swoje wrażenia.

 Wnioski: woda jest mokra, zimna, przezroczysta, bezwonna.

• Para wodna. Na stoliku N. ustawia czajnik bezprzewodowy. Prosi dzieci o zachowanie szczególnej ostrożności. Wlewa wodę z kranu i włącza czajnik. Gdy woda się gotuje, N. przykłada do czajnika lusterko. Dzieci obserwują unoszenie się pary wodnej z czajnika i jej skraplanie się na lusterku. N. podstawia szklankę i chwyta krople ściekające po lusterku. N. pyta dzieci: Co dzieje się z wodą? Co to jest para wodna? Uzupełnia wypowiedzi dzieci. Informuje, że para wodna złożona jest z maleńkich kropelek wody. Wniosek: woda w wyniku parowania zamienia się w parę wodną – bardzo małe kropelki. Przy tej okazji N. opowiada dzieciom o powstawaniu szronu. Gdy powietrze jest wilgotne (znajduje się w nim bardzo dużo małych kropelek wody) i temperatura spada poniżej zera, tworzy się szron.
• Śnieg-zadanie jest realne do wykonania w przypadku, gdy na zewnątrz jest śnieg. W innym przypadku zadanie będzie można zrealizować w stosownym czasie, można się też odwołać do wcześniejszych doświadczeń dzieci i zadać kilka pytań. Należy postępować według wskazówek. N. ustawia na stoliku pustą miskę. Wkłada do niej śnieg zza okna. Dzieci biorą trochę śniegu do ręki i oglądają płatki śniegu pod lupą. Wnioski: śnieg jest biały, delikatny, puszysty, składa się z wielu gwiazdek śniegowych, jest zimny, plastyczny – daje się zgniatać i wtedy jest ciężki, topi się pod wpływem ciepła rąk, zmienia się wodę. Dzieci wycierają ręce w ręcznik papierowy.
• Lód. N. ustawia kolejną miskę i umieszcza w niej sopel zza okna lub lód z zamrażalnika. Następnie pyta dzieci, czy wiedzą, co to jest lód i jak się tworzy. Uzupełnia wypowiedzi dzieci. Prosi je o dotknięcie lodu i określenie jego cech.

Wnioski: lód jest zimniejszy niż śnieg, jest twardy, przezroczysty, wydaje się czysty, topi się pod wpływem ciepła rąk,zmienia się

w wodę. Dzieci wycierają ręce w ręcznik papierowy. Lód tworzy się z wody, gdy temperatura powietrza spada poniżej zera.

• Podsumowanie badań. N. zlewa wodę z 3 misek osobno do każdego słoika. Dostawia słoik ze skroploną parą wodną. Prosi dzieci o przyjrzenie się wodzie w 4 słoikach. Dzieci oglądają wodę przez szkła powiększające (jeśli jest taka możliwość, mogą porównać wodę przez mikroskop). Wnioski: woda powstała po roztopieniu się śniegu i lodu jest mętna, zanieczyszczona. Choć śnieg i lód wydają się czyste, w istocie takie nie są. N. informuje dzieci, że padający śnieg zbiera zanieczyszczenia z powietrza. Przestrzega przed jedzeniem śniegu i lizaniem sopli. Sformułowanie ogólnego wniosku: woda, w zależności od warunków pogodowych – temperatury – zmienia swój stan skupienia z ciekłego na gazowy (para wodna) lub stały (szron, śnieg, lód

2.Praca plastyczna Nocne niebo i śniegowe gwiazdki. Potrzebujesz: niebieski karton lub pomalowany wcześniej przez dziecko niebieską farbą, białą świecę, czarną lub granatową farbę plakatową, może być tusz N. Omawia sposób wykonania pracy. Prosi dzieci, aby wyobraziły sobie nocne niebo pełne śniegowych gwiazdek. Następnie dzieci pokrywają karton w całości warstwą świecy lub mydła, jakby kolorowały kredką. Nanoszą na karton warstwę farby lub tuszu czarnego lub granatowego. Po wyschnięciu kartki wydrapują wykałaczką kształty gwiazdek. Efektem końcowym pracy powinno być rozgwieżdżone niebo. Dzieci  wypowiadają się na temat pracy

Poniżej znajdziecie wskazówki do wykonania pracy.

Link do pracy: https://www.youtube.com/watch?v=lc4vxFAqmNo

Karta pracy, cz. 2, nr 63

03.12.2020r.

N - w domyśle rodzic

1.Zimowe zabawy – rozmowa na podstawie wiersza P. Beręsewicza Podwórkowa    olimpiada.

• Wysłuchanie wiersza P. Beręsewicza Podwórkowa olimpiada.

Tłum, emocje, gwar nie lada,

podwórkowa olimpiada!

Już zaczęta, już otwarta!

Obok narty sunie narta,

miny srogie i zacięte,

skręt za skrętem, skręt za skrętem!

A na dole?

Patrzmy!

Rety!

To na łyżwach piruety kręci Zuzia z naszej klasy!

Wygibasy!

Zakrętasy!

W głowie aż się widzom kręci!

Piotrek z Markiem, uśmiechnięci,

hokejowe niosą kije,

kto tu komu gola wbije?

Ale co to?

Niespodzianka!

Pędzą z górki sanki Janka!

Za sankami mknie bałwanek.

Czyżby to właściciel sanek?

Zima głośno bije brawo,

zaraz wręczy z wielką wprawą

mnie, Stasiowi i Oleńce

olimpijskie dwa rumieńce.

• Rozmowa na temat wiersza.

N pyta: Co dzieci zorganizowały na podwórku? Co to jest olimpiada? Uzupełnia wypowiedzi dzieci. Wyjaśnia znaczenie słowa olimpiada. Mówi, że podczas olimpiady rozgrywane są zawody sportowe. N. pyta, czy dzieci znają nazwy zimowych dyscyplin sportowych. Jakie warunki są potrzebne do tego, aby zorganizować zimową olimpiadę? W co bawiły się dzieci z wiersza? Jakie zabawy zorganizowały dzieci? Jaki zimowy sprzęt wykorzystywały dzieci do swoich zabaw?

Dodatkowa proponowana forma aktywności:

• Zagadki ruchowe. Przygotuj: dowolny pojemnik, obrazki przedstawiające sanki, kij hokejowy i krążek, łyżwy, narty(poproś dziecko o narysowanie obrazków)

N umieszcza w pojemniku obrazki. Chętne dziecko losuje obrazek i przedstawia za pomocą ruchu, gestu i mimiki zabawę zimową kojarzącą się z danym obrazkiem. Pozostałe dzieci odgadują jej nazwę. Następnie podają nazwę dyscypliny sportowej. Nazywają osoby, które uprawiają daną dyscyplinę: saneczkarstwo – saneczkarze, hokej na lodzie – hokeiści, łyżwiarstwo – łyżwiarze, skoki narciarskie – skoczkowie narciarscy.

• Ustalenie zasad bezpieczeństwa obowiązujących podczas zabaw zimowych. Przygotuj: duży arkusz kartonu podzielony na cztery części, obrazki przedstawiające: narty, łyżwy, sanki i dzieci bawiące się śnieżkami.

N przypina do tablicy duży karton podzielony na cztery części. Na każdej części przyklejony jest jeden obrazek przedstawiający: narty, łyżwy, sanki i dzieci bawiące się śnieżkami.

N pyta dzieci, wskazując karton: W jakie zabawy z wykorzystaniem tych przedmiotów bawią się zimą dzieci? Jakich zasad bezpieczeństwa należy przestrzegać podczas tych zabaw? Czego nie wolno robić podczas tych zabaw? N. zapisuje propozycje dzieci na kartonie, w odpowiedniej części. Jeśli zachodzi taka potrzeba, dodaje własne propozycje.

• Zabawa Prawda – fałsz. Przygotuj karton w kształcie koła, mazak. N. wypowiada zdania. Jeśli zdanie przedstawia bezpieczne zachowanie podczas

zimowych zabaw, dzieci klaszczą, jeśli nie – tupią w podłogę, a następnie wymieniają konsekwencje niewłaściwego zachowania. Na koniec podają, jak się zachować podczas zabaw zimowych.

Przykładowe zdania: Zjeżdżamy na sankach w pobliżu ulicy. Na łyżwach jeździmy tylko na lodowisku. Rzucamy śnieżkami kolegom w twarz. Zjeżdżając na sankach, możemy klęczeć. Nie chodzimy w przemoczonym ubraniu. Bawimy się na śniegu pod opieką dorosłych. Ściągamy czapki, szaliki, gdy jest nam ciepło. N. zapisuje zasady bezpieczeństwa podczas zabaw zimowych na kartonie w kształcie koła (kuli śniegowej) i przyczepia w widocznym miejscu.

• Zabawa ruchowa Zimowe zabawy. Przygotuj: worek, obrazki przedstawiające narty(możecie poprosić dziecko ich narysowanie), łyżwy, sanki, bałwanka, śniegowe kule, tamburyn lub inny przedmiot, może być zwykłe klaśnięcie w dłoń lub sygnał słowny.

N pokazuje dzieciom worek, do którego chowa pięć obrazków. Dzieci nie wiedzą, co jest na nich przedstawione (obrazki przedstawiają narty, łyżwy, sanki, bałwanka i śniegowe kule). N. gra na tamburynie. Dzieci biegają w różnych kierunkach. Podczas przerwy w muzyce dziecko podchodzi do worka, wyjmuje z niego jeden obrazek i nazywa przedstawiony na nim przedmiot. Dzieci naśladują ruchem zabawę zimową, z którą związany jest wylosowany przedmiot. Zabawa trwa do chwili, aż z worka zostaną wyjęte wszystkie obrazki.

 Proszę wysłuchajcie z dzieckiem poniższej piosenki serdecznie polecam. Dzieci będą zachwycone.

2.Piosenka o zimie MUZYKAT Zima się zaczyna sł.Kasia Zaniat

Link do piosenki: https://www.youtube.com/watch?v=sA757Qeb6ns

Zima się zaczyna,

za oknem biały puch.

 Zima się zaczyna,

czuć przedświąteczny ruch.

 Magia świąt odgania smutki,

 wszędzie brzmią grudniowe nutki,

miasta są nareszcie pełne barw!!!

Dzyń, dzyń, dzyń - coraz bliżej świąt.

Dzyń, dzyń, dzyń - widać je już stąd.

Dzyń, dzyń, dzyń - piosnko płyń do naszych serc.

Dzyń, dzyń, dzyń - coraz bliżej świąt.

Dzyń, dzyń, dzyń - słychać je już stąd.

Dzyń, dzyń, dzyń - piosnko płyń!

Z tobą piękniej jest...

Zima się zaczyna,

w kuchni się robi tłok.

Zima się zaczyna, jasno choć wszędzie mrok.

Magia Świąt...

Karta pracy, cz. 2, nr 64,65,

02.12.2020r.

 Temat tygodnia: Idzie zima ze śniegiem

N-w domyśle rodzic

1.Bałwankowa rodzina

• Zabawa na powitanie – Wesołe śnieżynki. Pomoce: białe prześcieradło, odtwarzacz CD, nagranie utworu A. Vivaldiego Cztery pory roku- zima link do nagrania: https://www.youtube.com/watch?v=1tpIMPu0F3s

1. rozkłada na środku sali białe prześcieradło. Włącza nagranie. Dzieci śnieżynki swobodnie wirują. N. przycisza muzykę. Śnieżynki opadają na podłogę. Dzieci siadają na prześcieradle

.•Zabawa paluszkowa Bałwanek (według K. Sąsiadka).

Zimą, gdy śnieżek prószy, a mróz szczypie w uszy, dzieci bawią się na dworze. Kto ulepić bałwanka im pomoże? Ja ulepię kule dwie: Każde dziecko zwija dłoń w piąstkę ,to podstawa, a to brzuch, na jedną swoją piąstkę kładzie drugą, tu potrzeba ludzi dwóch. dzieci łączą się w pary, Trzecia kula zamiast głowy, do dwóch piąstek jednego dziecka kolega lub koleżanka nasz bałwanek już gotowy. z pary dokłada swoją piąstkę.

Podkreślenie wartości współpracy dla osiągnięcia celu – zbudowania bałwanka z 3 kul (piąstek).

• Zabawa Czyj bałwanek jest śmieszniejszy? 6 arkuszy papieru, 6 kopert, kartoniki z zapisanymi imionami: Ada, Olek, Ida, Tomek, Ala, Ola, oraz zakodowaną informacją (rysunkową), koła – małe i duże – wycięte z kartonu, obrazki przedstawiające różne przedmioty, np.: kasztany, żołędzie, owoce, warzywa, miotły, szczotki, szalik, czapki, garnki itd. N. opowiada: Pewnego dnia Ada i Olek postanowili wraz z kolegami i koleżankami: Idą, Tomkiem, Alą i Olą, zorganizować konkurs na ulepienie najśmieszniejszego bałwanka. Każdy lepił i dekorował swojego bałwanka. Gdy bałwanki były już gotowe, dzieci nie mogły się zdecydować, który bałwanek jest najśmieszniejszy. N. pyta dzieci w grupie, czy chciałyby zobaczyć te bałwanki i czy pomogłyby tamtym dzieciom w podjęciu decyzji. N. dzieli dzieci na 6 zespołów. Wybierzcie jedną lub jeśli chcecie więcej opcji. Każdy zespół otrzymuje od N. arkusz papieru oraz kopertę, a w niej kartonik z zapisanym imieniem dziecka i kartkę z zakodowaną informacją (narysowane elementy, z których składa się bałwanek, np.: 2 koła: małe i duże, 2 kasztany, 1 por, 5 żołędzi, szalik we wzorki, szczotka na kiju, czapka klauna). N. wyjaśnia dzieciom, że rozszyfrowanie informacji pozwoli im się przekonać, jak wyglądały poszczególne bałwanki (z ilu i z jakich elementów się składały). Pyta dzieci, czy wiedzą, jak to zrobić. N. rozkłada na dywanie elementy do stworzenia bałwanków. Prosi dzieci o pogrupowanie elementów, a następnie zastanowienie się, które obrazki z jakiej grupy do czego się nadadzą. Dzieci rozdzielają obrazki, tworząc zbiory: kul śniegowych, oczu dla bałwanków, guzików, nosów, szalików, mioteł i czapek. Chętne dzieci liczą w dostępnym sobie zakresie elementy w każdym zbiorze i podają ich liczbę. N. pyta dzieci, których elementów jest najwięcej, których najmniej, a których – tyle samo. Następnie dzieci przystępują do odkodowania informacji z kartki. Wybierają odpowiednie elementy, a następnie układają na arkuszu papieru postać bałwanka

(powstają bałwanki: małe i duże, złożone z 2 lub z 3 kół, z nakryciem głowy, bez nakrycia głowy, z miotłą, bez miotły, z nosem, bez nosa itd.). Obok bałwanka dzieci kładą kartonik z imieniem dziecka, które lepiło danego bałwanka.

• Prezentowanie bałwanków. Sprawdzenie poprawności odkodowania informacji.

Arkusze papieru z ułożonymi elementami bałwanków, klej. Dzieci gromadzą się przy pracy pierwszego zespołu, reprezentującego np. bałwanka Olka. Dzieci opisują swojego bałwanka. Mówią np.: Olek ulepił bałwanka z dużej kuli i z małej kuli. Jego bałwanek ma oczy z kasztanów, nos z pora, 5 guzików z żołędzi, szalik we wzorki, miotłę, a na głowie – czapkę klauna. N. wraz z dziećmi porównuje opis z informacją zakodowaną na kartce. Jeśli wszystko się zgadza, dzieci otrzymują brawa. Jeśli nie, zmieniają odpowiednio elementy. Gdy wszystkie bałwanki są ułożone zgodnie z instrukcją na kartce, dzieci przyklejają elementy na arkuszu.

• Zabawa Gdzie stoi bałwanek? Rozstrzygnięcie konkursu na najśmieszniejszego bałwanka. Arkusze z przyklejonymi bałwankami. Dzieci wstają i zabierają ze sobą arkusze z przyklejonym bałwankiem, siadają z jednej strony. N. zaprasza na środek sali dziecko z bałwankiem Olka. Następnie N. ustawia kolejno dzieci z innymi bałwankami względem bałwanka Olka, polecając im stanąć – za bałwankiem, przed nim i po lewej stronie tego bałwanka. itd. Bałwanki zajmują miejsca, a pozostałe dzieci sprawdzają, czy polecenia zostały poprawnie wykonane. N. prosi dzieci o pomoc w wybraniu najśmieszniejszego bałwanka. Konkurs wygrywa ten bałwanek, który otrzyma największe brawa. Na koniec dzieci układają arkusze z bałwankami w jednej linii. Przeliczają, z ilu bałwanków składa się bałwankowa rodzina.

Karta pracy, cz. 2, nr 66,67,68,69, realizację powyższych działań proszę rozciągnąć w czasie stosownie do możliwości ich realizacji.

Drodzy Rodzice proponowany zestaw ćwiczeń możecie realizować w całości lub wybiórczo ,korzystając z pojedynczych zabaw.

1. Zajęcia gimnastyczne – zestaw nr 7 (według M. Markowskiej). Bębenek, dwie obręcze. Bębenek można zastąpić pokrywką od garnka. Propozycja: zamiast przez obręcz dzieci mogą przechodzić pod krzesłem.

• Zabawa orientacyjno-porządkowa Czujne skrzaty. Dzieci maszerują w szybkim tempie po obwodzie koła do rytmu wystukiwanego na bębenku przez N. Gdy instrument milknie, zatrzymują się i wykonują polecenia N: Skrzaty nasłuchują – dzieci przykładają palce dłoni do uszu i wykonują skłony tułowia w bok, Skrzaty obserwują – dzieci tworzą z dłoni lornetkę, przykładają ją do oczu i wykonują skręty tułowia w prawą i w lewą stronę, Skrzaty zobaczyły nadchodzących ludzi i chowają się w wysokiej trawie – dzieci wbiegają do środka koła, siadają w dowolnej pozycji, pochylają głowy i wznoszą proste ramiona w górę. Dźwięk tamburyna oznajmia, że niebezpieczeństwo minęło i można wędrować dalej. Dzieci maszerują po obwodzie koła w przeciwnym kierunku.
• Zabawa bieżna Płonące obręcze. Dzieci przebiegają z jednej strony sali na drugą. N. co jakiś czas wychodzi na środek sali, trzymając w dłoniach płonące obręcze, które opiera o podłogę. Zadaniem dzieci jest przejście przez wybraną obręcz tak, by nie dotknąć jej żadną częścią ciała. Utrudnienie: N. trzyma obręcze nad podłogą na różnych wysokościach.
• Zabawa na palcach – Sięgnij po.

Dzieci, we wspięciu na palcach, sięgają dłonią wysoko w górę, starają się zdjąć zabawkę z najwyższej półki, na zmianę – prawą ręką, lewą ręką.

• Zabawa ruchowa z elementem czworakowania – Do góry brzuchem. Dzieci chodzą po sali na czworakach. Na hasło N.: Do góry brzuchem bezpiecznie przetaczają się do leżenia tyłem, trzymając w górze ugięte nogi i ramiona. Utrudnienie: w leżeniu tyłem, trzymają ramiona wzdłuż tułowia, nogi mają ugięte, stopy oparte o podłogę – unoszą biodra do góry.

Ćwiczenie rozwijające szybkość, z elementem skoku. Dzieci biegną po obwodzie koła. Na sygnał N. – klaśnięcie w dłonie – wykonują wyskok w górę, odbijając się obunóż od podłogi, po czym biegną dalej. Utrudnienie: na sygnał N. podskokiem wykonują półobrót i biegną w przeciwnym kierunku.

• Ćwiczenia głowy i szyi – Kto potrafi? Dzieci w siadzie skrzyżnym, dłonie mają oparte na kolanach. N. zadaje pytania, a dzieci wykonują odpowiednie ruchy. Kto potrafi dotknąć uchem ramienia? – wykonują skłony w prawą i w lewą stronę. Kto potrafi dotknąć brodą klatki piersiowej? – wykonują skłon w przód. Kto potrafi dotknąć głową pleców?
• wykonują skłon w tył.
• Ćwiczenie oddechowe Łapiemy powietrze. Dzieci w siadzie skrzyżnym, wykonują wdech, dmuchają w otwarte dłonie i szybko je złączają, łapiąc powietrze.